Во сите развиени земји или како што медиумите во Италија ги нарекуваат „економски напредни земји“, вработените масовно ги напуштаат работните места.

Вчера во Италија заврши забраната за отпуштање работници, прва забележана во оваа земја по онаа од 1945 година по поразот на фашизмот.

Но, Италијанците изгледа веќе не се загрижени што ќе се случи со нивните работни места, пренесува РТС.

Во февруари 2020 година, имаше забрана за отпуштање работници во Италија, која беше сериозно погодена од пандемијата на Ковид19. Првиот дел од забраната престана да важи во јуни годинава и се однесуваше на четири милиони работници, а денес се однесува на повеќе од 10 милиони вработени. Медиумите го нагласуваат фактот дека за тоа се зборува многу малку, бидејќи не се зборува доволно за феноменот на доброволно напуштање на работа: имено, половина милион луѓе даваат отказ на секои три месеци.

Вработувањето и економијата во Италија бележат три необични појави: на компаниите им е исклучително тешко да најдат работници, има многу помалку жени кои се вратиле на работа отколку мажи и никогаш, како досега, толку многу луѓе не решиле да ги напуштат своите работни места. Ова се оттука три енигми поврзани со вработувањето во Италија.

Во август оваа година, 57 отсто од мажите веќе го надоместиле изгубеното време од јануари 2020 до јануари 2021 година, т.е. во најлош момент од рецесијата предизвикана од Ковид, додека тој процент кога се во прашање жените е значително помал – 36 отсто до август годинава.

Во првата година од пандемијата во Италија, 530.000 мажи и 356.000 жени останаа без работа (блокадата за отпуштање е поврзана со луѓе кои имаат договор на неопределено време). Податоците на италијанската банка покажуваат дека на жените им е тешко да ги усогласат работните и семејните обврски, па не се враќаат на работа и повеќе не мора да плаќаат за бебиситерки и домашна помош, за што во повеќето случаи им одела целата плата.

Засега сè уште е рано да се каже што точно е причината за оваа појава, дали е последица на повеќемесечниот „замрзнат“ пазар на трудот и јавните политики усвоени за време на кризата или планираното губење на работното место кое беше само одложено во текот на пандемија или вработени дојдоа.до некакво „просветлување“ и решија конечно да побараат работа што повеќе одговара на нивното образование и потреби.

Исто така, можно е кризата предизвикана од пандемијата да го забрза феноменот на миграција на работна сила од сектор во криза како што се угостителството и туризмот до оние во пораст, како што се оние поврзани со здравството и новите технологии.

И во двата случаи, без разлика дали се работи за привремена или трајна појава, ќе треба да се истражат последиците од отпуштањето на работниците, бидејќи се уште не се знае дали оние кои ја напуштаат работата целосно го напуштаат пазарот на труд или само ја менуваат својата позиција.

Одговорите на сите овие прашања ќе бидат важни за да се разберат кои се јавните политики кои ги следат и управуваат новите трендови на пазарот на трудот, за да се зголеми нивото на продуктивност на земјата и да се гарантира поголема благосостојба на работниците.

Ситуацијата во Америка

Во САД веќе измислија нов термин за овој феномен: го нарекуваат „Great Resignation“ т.е. Големата оставка.

Тие се однесуваат на бранот отпуштања што се случува во земјата, а како што пренесуваат медиумите се работи за луѓе кои имаат добри работни места кои се добро платени, но изгореле. сите имаа синдром на „burn out“ и не најдоа излез од таква ситуација.

Ковид 19 беше еден вид активирач. Од друга страна, од економски аспект, бројот на отпуштања може да биде и показател за здрав пазар на труд.

Во други случаи, пак, размислувајќи од повисока економска перспектива, треба да се има предвид дека бројот на „отпуштања“ може да се гледа како показател за здрав пазар на труд и подобрување доколку прераспределбата по оставките доведе до зголемена продуктивност.