Британскиот топлотен бран предизвика рекордна побарувачка за третман што стана летен хит во светот во текот на минатиот век: сладолед. Продажбата се зголеми за 100 проценти во една година, со тоа што Лондон дури беше домаќин на поп-ап изложба за сладолед, наречена „Scoop“.
Пред само 350 години, сладоледот беше редок третман, резервиран за кралевите и најбогатите аристократи. За да уживаме во тоа, требаше да се дозволи ладење, што во пред-индустрискиот свет беше макотрпно и скапо.
Потоа, за да се олади храната, луѓето мораа да имаат земја за да изградат куќа од мраз (за да складираат мраз), пристап до свежа вода и услуга за сечење и кршење на мразот. Мразот треба да се обновува редовно и понекогаш беше достапен само во одредени климатски услови. Но, благодарение на технолошките и научните достигнувања, сладоледот стана достапен за сите.
Првиот запис за сладолед беше на менито за празници, чиј домаќин беше кралот Чарлс Втори. Церемонијата се одржа за одбележување на десетгодишнината од искачувањето на Чарлс на британскиот престол. Вкусот останува непознат, но десертот беше исклучиво на масата на кралот и се служеше со „една чинија бели јагоди“.
Новиот третман брзо стана познат. Јадењето сладолед не само што беше доказ за многу висок социјален статус, туку и самите вкусови беа средство за прикажување. Од краставица до каранфилче, од шери до нарциси (иако дафодилот е отровен), колку повеќе е необичен вкусот, толку повеќе го ценеле аристократите.
Сега, да направиме еден голем чекор 150 години во иднината, во 1800-тите години, кога сладоледот им стана достапен на масите, иако на многу поинаков начин отколку што го знаеме денес. Италијанските имигранти кои дојдоа во Обединетото Кралство за да ги избегнат Наполеоновите војни и лошите економски услови го создадоа Пени Лик. Продавачите на улица би продавале мала чаша сладолед на масите среќни клиенти. Овој несериозен изум имаше смртоносни последици.
Пени Лик беше забранет во 1898 година, откако беше директно поврзан со појава на туберкулоза. Туберкулозата се шири со кашлање, кивање или плукање, па затоа не изненадува тоа што стаклото ќе се чисти со валкана крпа, а потоа повторно ќе се користи со бактерии. За среќа, неопходноста е мајка на пронајдокот, а грижата за хигиената резултираше со измислување на њујоршкиот корнет во 1896 година (или Сент Луис во 1904 година – не сме баш сигурни), што наскоро ја замени стаклената тегла Пени Лик.
Потоа, дојде машината за сладолед од Агнес Б. Маршал, лондонски претприемач. Во доцниот 19-ти век, Маршал започна со употреба на нова течна технологија за кислород за правење сладолед со повисок квалитет. Сем Бомбас, ко-директор на шоуто за сладолед Scoop, го опишува Маршал како „викторијански еквивалент на Џејми Оливер“, а машините што ги создаде се дури и поефикасни од денешните домашни производители на сладолед.
Во 1930 година, Кадбери започна да служи мек сладолед со мала чоколадна снегулка – позната како „99“. Користејќи ги поефикасните процеси на производство, третманот достигна нови височини на популарност и брзо стана синоним за британските лета, одморите на плажа и романтичните разгледници.
Приказната за сладоледот е вообичаена: од доброто резервирано за кралевите, па сè до статусот симбол меѓу аристократијата, до нешто во што уживаме сите. Овој вид напредок, од луксуз до секојдневна стока, е вообичаен за скоро сите модерни јадења; од колачи до чоколадо, од вафли до сирупи.
Како што вели Humanprogress.org, „се почесто, ние сме склони да го предвидиме нашиот вистински спектакуларен пораст од оскудната сиромаштија до претходно незамисливо изобилство … научниот напредок го прави крал секој од нас“.
Иднината на сладоледот е, буквално, светла, со сјајни, жолтеникави, пенливи и алкохолни сорти на хоризонтот. Нетоксична верзија на сладолед од дафодил е исто така достапна сега. Додека чекаме да се врати постуденото време, запомнете дека секој сега може да ужива во задоволството што им е достапно само на кралевите пред неколку века.
Автор: Александар Хамонд
Забрането превземање на содржината без претходно одобрение од редакцијата на БанкоМетар.мк