Собирајќи ги неодамна објавените мерки против даночно затајување, тие можат да бидат поделени во две категории: (а) поширока и поефикасна употреба на технологијата во трансакциите (на пр. проширување на ПОС на сите економски активности, завршување на меѓусебната поврзаност на фискалните каси со ПОС, задолжително објавување на приходите и расходите, казни за користење готовина над 500 евра и забрана за користење готовина во трансакции со недвижности), (б) проширување на даночната основа (на пр. промени на краткорочни закупи со воведување данок на живеалиште од 1,5 евра на ден и ДДВ за оние кои изнајмуваат три или повеќе имоти и одредување праг на даночната добивка што треба да ја покажат хонорарците).
Првата категорија вклучува мерки неопходни за намалување на даночната евазија. Зголеменото користење на електронските трансакции беше клучно за подобрување на остварувањето на приходите од ДДВ. Електронските трансакции, за разлика од готовинските трансакции, се следливи, што ја олеснува работата на контролните механизми и го ограничува просторот за даночно затајување. Во Грција, и покрај импресивниот раст на плаќањата со картички во последниве години, овој удел сè уште заостанува значително зад просекот на еврозоната (46% во споредба со 37% во 2021 година).
Втората категорија е дел од пошироката даночна реформа каде што проширувањето на даночната основа ќе и овозможи на владата да го намали (тековното) прекумерно оданочување на наемниот труд. За да го направи ова, Министерството за национална економија и финансии го наметнува импутираното оданочување на хонорарците со тоа што како граница на оданочливата добивка ја утврдува бруто-заработката од минималната плата, која изнесува 10.920 евра. Она што е сигурно е дека ќе ги зголемат даночните приходи, но дали да се сузбие или не даночното затајување зависи и од други фактори, анализира То Вима.