Често се обвинува растот на економиите за климатски проблеми. Ендрју Ват тврди дека тезата не е точна
Нема сомнеж: потребни се луѓе кои ќе работат неуморно и оправдано против широкото негирање на климатските промени, загубата на ресурси и загадувањето. Важен придонес овде прави новинарот Џорџ Монбио со редовни анализи за британскиот Гардијан. Но во последната статија на Монбио за читателите, каде објавува за економскиот раст, најмногу во напредните економии, за најголемата еколошка закана, пишува на блогот € -Vision Ендрју Вотс, шеф на тимот на Институтот за макроекономија и истражување на конјуктура на Фондација Ханс Беклер.
Но Монбио не е сам во оваа теза – критиката кон растот е во мода на многу места во светот и меѓу амбасадорите на еколошкото движење. Но, вистинскиот проблем е веќе постојниот обем и структура на производството, рече Вотс.
Ова лесно може да се демонстрира со едноставна пресметка. Економското претставување на секоја земја е придружено со одредена количина емисија на CO2, загадување и потрошувачка на ресурси, кои авторот ги резимира во “Штета за животната средина”. Големината им зависи од тоа како произведуваме дадени стоки.
Еколошката штета е кумулативна: едногодишното производство се додава на производството од претходните години. Во јавната дебата (за климата), периодот до 2050 година често се анализира, како Монбио го прави тоа во својот напис. Да претпоставиме дека економијата на една земја нема да порасне во текот на следните 33 години и ќе ја задржи својата сегашна производствена структура. Сега го даваме за оваа економија годишното загадување на животната средина од 100 поени.
До 2050 година, нашиот пример ќе генерира кумулативна еколошка штета од 3.300 поени, дури и без раст. Ако кон оваа вредност додадеме годишен раст од еден или два проценти, какви по правило се растовите во индустријализираниот свет, се добива интересна анализа. Во случај на просечен годишен раст од 1%, акумулираната еколошка штета до 2050 година ќе изнесува 3887 поени. На 2% ќе бидат 4611 поени.
Се разбира, ова не се тривијални разлики: со побрза стапка на раст, штетата до 2050 година ќе биде за околу 40% повисока. Сепак тука можеби е смислен еден поинаков пристап: Во сценариото од 1% границата од 3300 поени ќе биде постигната на крајот на 2045 година наместо во 2050 година, а кај сценарио од 2 отсто – во средината на 2043 година И дури и ако економијата се намали на годишна основа со 1%, би се достигнале границата од 3 300 поени на почетокот на 2057 година
Сценариото за не-раст ќе ни даде само уште неколку години, но тоа нема да го реши основниот проблем. Без разлика дали ќе постигнеме повисок или понизок раст, не е значајно од овој аспект. Наместо тоа, важно е структурата на производството и нашата потрошувачка.
На пример, уништувањето на шумите околу Хамбах во корист на екстракција на лигнит може да се покаже како едно жално политичко решение, но нема речиси никаква врска со идната стапка на раст на германската економија. Се разбира, работите се различни во некои делови од Азија или Африка. Стапките на раст од околу 7% не се невообичаени, што значи дека годишното производство двојно се зголемува во рок од десет години. Но стандардите за живот се доста под оние на западниот свет – што значи дека намерното забавување на растот може да покрене тешки прашања за светската правда, како што забележува и Бранко Милановиќ.
Точно е дека предизвикот за ограничување на еколошките штети во Западниот свет и созревањето на времето за технолошки иновации и структурни промени, е малку покомотно, ако растот е послаб. Ако луѓето имаат можности за работа, сценариото на нулти раст би значело намалување на работното време. Тоа, пак, едвај ќе биде можно без да се разгледуваат постоечките и во многу случаи растечките нееднаквости во приходите и благосостојбата.
Во прилог на добро познатите алатки за промена на моделите на производство и потрошувачка (на пр. Промовирање на технолошки решенија, промена на цените преку оданочување, инвестирање во јавна инфраструктура), – политичките напори треба да се фокусираат на тоа. Ако не можеме да го сториме тоа, нулатиот раст сигурно нема да биде доволен. Тогаш ќе мораме да организираме постојана, историски невидена контракција на производството. Или она што се чини поверојатно во моментот, тоа ќе биде наметнато на човештвото преку еколошка катастрофа, глад и / или војна, заклучува авторот.