Почнавме предоцна со инвестиции што можеа да го спречат тоа, па сега треба да ги направиме оние што ќе ни овозможат да живееме со тоа на време

Неколку работи треба да ве направат оптимист – или песимистички – како пораст на обновливите извори на енергија, изјави Сем Ери, аналитичар во УБС, за „Фајненшл тајмс“.

Оптимизмот доаѓа од фактот дека Велика Британија, Германија и Шпанија поставуваат рекорди за нивоа на употреба на ветер и соларна енергија, како и запис на ниско ниво на употреба на јаглен. Дури и Соединетите држави сега можат да произведат повеќе енергија од обновлива енергија отколку од јаглен, а неодамна проектот „Океански ветер“ стана најголемата офшор фарма со ветерници што некогаш ја создадоа САД.

Песимизмот потекнува од фактот дека сето ова можеби не е доволно. Според нашето истражување на УБС, за да се избегне опасното ниво на глобално затоплување, светот ќе треба да преговара за проекти со големината на Океанскиот ветер секој ден во наредните 30 години. Или, да речеме на друг начин, ние мора да ја зголемиме трипати изградбата на ветерни и соларни централи одеднаш и да ја одржиме оваа нова стапка на раст со децении.

Непријатната вистина е дека не сме подготвени да го сториме тоа. Ниту, пак, не сме блиску до непосредно техничко решение за многу други предизвици за транзиција на енергија што треба да се справиме пред да можеме да создадеме 100% систем за чиста енергија.

Се разбира, оваа реалност не спречува да раскажуваме приказни. Првата е дека енергетската ефикасност ќе го реши проблемот. Спротивно е точно: во текот на 50 години од нафтената криза во 1970-тите, енергетската ефикасност се зголеми во скоро сите сфери на животот, но во исто време побарувачката за енергија и емисиите на јаглерод се зголемија за трипати.

Втората приказна е вид на божествена интервенција која обично се става во последниот чин на претставата. Слушнавме од различни места дека фаќањето јаглерод, нуклеарната фузија или геоинженерингот може да играат улога. Предлозите вклучуваат испраќање огледала во вселената за да се одврати топлината или да се закопаат вулкански карпи на земјата за да се апсорбира јаглерод диоксидот. Овие концепти можеби еден ден ќе имаат потенцијал, но малку од нив се остварливи денес, ние гледаме мала надеж за програма за јавни инвестиции за забрзување на работите.

Ова останува иронија: најреалниот начин за ублажување на глобалното затоплување е да се распоредат постојните технологии за обновлива енергија во максимална скала и цена, иако за светот веројатно е веќе предоцна да ја заврши работата навреме.

Не сме подготвени да извлечеме два спротивни заклучоци од ова: првиот е дека е сосема можно да се најде 20- или 30-годишен одржлив пазар на обновлива енергија, ветувајќи фундаментално реструктуирање на нашата енергетска индустрија и можеби дури и социјална важност со воведување на чиста вода и канализација во 19 век или мобилни телефони и интернет на крајот на 20 век.

Но, вториот заклучок е дека најверојатно нема да можеме да достигнеме „нето нула“ емисија до 2050 година. Затоа, човештвото може да го постигне за сто години она што траеше 10,000 или 20,000 години – зголемување на просечните температури 2, 3, 4 Целзиусови степени или повеќе.

Ова значи дека одложената стратегија за превенција нема да биде доволна. Сега треба сериозно да подготвиме план за адаптација. Не само што се прашуваме како можеме да преминеме на повеќе извори на чиста, обновлива енергија, туку и како можеме да живееме со ефектите на фосилните горива што сè уште не сме подготвени да ги исклучиме.

Накратко, започнавме предоцна со инвестиции што можеа да го спречат глобалното затоплување, така што сега треба да ги направиме оние што ќе ни овозможат да живееме со тоа.

 

Забрането превземање на содржината без претходно одобрение од редакцијата на БанкоМетар.мк