Денес 22 земји плаќаат дополнителни трошоци, а тој број постојано расте. Ова ги вклучува државите погодени од конфликти или природни катастрофи, за кои тие не се одговорни. Овие земји, кои се во длабока должничка криза, колективно ќе му плаќаат на ММФ околу две милијарди долари годишно дополнителни трошоци во следните пет години.
Овие должнички кризи се всушност развојни кризи, со огромни страдања на населението во погодените земји. Парите што се земаат од сиромашните земји одат за финансирање на основните операции на ММФ, од кои имаат корист сите земји, вклучително и најбогатите, изјави професорот на Универзитетот Колумбија и добитник на Нобеловата награда за економија Џозеф Стиглиц во авторски текст за Фајненшл Тајмс.
Тој оцени дека ваквата ситуација е неприфатлива, наведувајќи дека американските пратеници, бразилскиот претседател Лула да Силва, Г20 и многу граѓански организации ширум светот го повикале ММФ да ја реформира политиката на кредитирање со цел да се намали товарот за отплата на задолжените земји. „ММФ е формиран за да обезбеди меѓународна финансиска стабилност, но неговата каматна политика го постигнува спротивното. „Дополнителните трошоци доведуваат до дополнително задолжување и не ја забрзуваат отплатата“, вели Стиглиц.
Според него, политиката на ММФ во однос на дополнителните трошоци и на друг начин ги влошува долговите на земјите. Земјите мора прво да го вратат долгот кон ММФ пред да ги платат другите доверители, така што тие ги користат своите девизни резерви за да го вратат долгот, што го ограничува нивниот пристап до меѓународните финансиски пазари и ја зголемува нивната зависност од ММФ. Иако, според него, ММФ конечно е подготвен да ја реформира политиката на дополнителни трошоци, постои оправдан страв дека предложените реформи нема да бидат доволни.
Ако ММФ се обиде да го претстави својот помал чекор како значајна реформа, тој го ризикува својот кредибилитет. „Отстранувањето на дополнителните трошоци нема да го промени светот, но фондот има јасна можност да покаже дека е подготвен да се соочи со реалноста, да дејствува според својот основен мандат и да обезбеди меѓународна финансиска стабилност“, оценува Стиглиц.